Η καλλιτέχνιδα Χριστίνα Σολδάτου μιλάει για τη τέχνη της
– Ποια είναι η σχέση σου με αυτό που αποκαλείς εσύ τέχνη;
Έγραφα στιχάκια και πεζά πάνω σε κάθε μου τετράδιο, θρανίο, γραφείο, σε οτιδήποτε προσωπικό αντικείμενο μου έδινε το χώρο του. Συμμετείχα στη χορωδία του σχολείου και ήθελα πάντα να σηκώνω με άγχος το χέρι μου για να πω την προσευχή μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα τη μεγαλύτερη ντροπή…. και όταν σηκωνόμουνα πόδια και φωνή έτρεμαν. Κάθισα τεράστιες ώρες πάνω από ένα γραφείο που συναναστρεφόταν άμεσα, δημιουργικά, αλλά και πιεστικά με το χώρο της διαφήμισης και των media. Ξεκίνησα χαράματα να γράφω στιχάκια και να μετρώ τις συλλαβές στα δάχτυλα των χεριών μου, χωρίς να ξέρω το γιατί – περιουσία μεγάλη οι φάκελοι στα συρτάρια μου. Αποφάσισα ν’ αφήσω το φραπέ στην καφετέρια και να κάνω μαθήματα υποκριτικής για περίπου 3 χρόνια, ανέβηκα στο σανίδι ως ερασιτέχνης ηθοποιός, ζωγράφισα και διακόσμησα πάνω σε καμβάδες, πέτρες, καφάσια, παλέτες και ξύλα.
– Και μετά από όλα αυτά που κατέληξες;
Δεν έχω καταλήξει ακόμα, με όλο το θάρρος που μου παρέχει η μέχρι τώρα αυτογνωσία μου. Νομίζω όμως πως για αρκετό διάστημα ακόμη θα βρίσκομαι στο μικρό μαγαζάκι, που μόλις άνοιξα στη Βασιλική Λευκάδος και του έδωσα το όνομα Souldeep Handmade.
– Πως αποφάσισες να φύγεις από την Αθήνα και να πάρεις ένα τέτοιου είδους ρίσκο;
Μάλλον έπρεπε να έρθει αυτή η εποχή που πολλοί αποκαλούν εποχή της κρίσης. Προσωπικά τη θεωρώ εποχή της αναβίωσης και κυρίως εποχή του να ρίξουμε μια γερή βουτιά μέσα μας. Η ζυγαριά του καθενός είναι υποκειμενική. Η δική μου ζυγαριά αντέχει πολλά βάρη, αλλά το βάρος μιας ζωής, χωρίς ποιότητα ψυχής δεν το αντέχει. Μάζεψα θάρρος και επιμονή, πίστεψα στην ιδέα, συνάντησα την κατάλληλη στιγμή και παίρνοντας το ρίσκο μου, ζω κάτι σαν όνειρο.
– Με ποια μορφή τέχνης ασχολείσαι κυρίως;
Με την τέχνη της διάθεσης για δημιουργία. Ξύλα θαλάσσης, πέτρες, καμβάδες, πινέλα, κόλλες, κομμάτια από ύφασμα, χάντρες, δέρμα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του χειροποίητου. Οτιδήποτε δε συσκευάζεται και δε βιομηχανοποιείται, οτιδήποτε που ανακυκλώνεται, φαντασία, δημιουργία και χρώματα, χρώματα και δημιουργία, στο ομορφότερο χωριό του κόσμου, στο χωριό που είχε γεννηθεί ο πατέρας μου.
– Μόνη σου τα φτιάχνεις όλα;
Δεν είμαι θεός και ούτε πρόκειται να γίνω και αυτή είναι και η μαγεία. Να μοιράζομαι χαμόγελα με τον κόσμο που χαζεύει το μαγαζί, αλλά κυρίως να μοιράζομαι αυτή τη χαρά με ανθρώπους που αφιερώνουν ώρες στα χέρια τους και στην τέχνη τους, γιατί πίστεψαν μαζί με μένα στην ιδέα και εμπιστεύτηκαν το Souldeep Handmade, για να δείξουν ανώνυμα την τέχνη τους και να μην την εμπορευματοποιήσουν. Το χειροποίητο δεν έχει αντίγραφο, είναι πάντα το πρωτότυπο. Η μαγεία της έκφρασης.
– Τέχνη λοιπόν στην περίοδο της κρίσης;
Ναι και όχι. Βασικά τέχνη στην περίοδο την υποκειμενικά κατάλληλη. Κίνητρο και μόνο μας έδωσε αυτή η εποχή, ένα κίνητρο που πιθανά από δειλία δεν το αρπάζαμε τόσο καιρό. Η τέχνη δεν έχει εποχές, όταν από μόνη της μετράει χρόνια, δεν έχει ηλικία και είναι και αθάνατη..!!
– Τελευταία ερώτηση: Τι περιμένεις από αυτή σου την επιλογή;
Δεν περιμένω τίποτα. Να νιώθω θέλω, όπως τώρα την καθημερινότητα μου. Να βλέπω ουρανό πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μακριά από αυτοκίνητα, φανάρια και μιζέρια, να αναπνέω θάλασσα κι αγέρια και να ζωγραφίζω πετρούλες. Όταν μια ιδέα γίνεται όνειρο και το όνειρο πραγματικότητα δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις το συναίσθημα. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι πως είναι τόσο αλλιώς όταν το μοιράζεσαι ένα όνειρο!!
Πηγή: independent.gr
